Lotte, student HKU, sluit aan bij DeMensplek.
Lotte Lagerweij, student product design, liep twee maanden mee met de DeMensplek.
In mei en juni dit jaar sloot Lotte Lagerweij aan de karavaan. Zij is student product design aan de HKU (Utrecht) en werkte daar aan COSMOS, een project waarin studenten samenwerkten met verschillende opdrachtgevers. Lotte koos voor de DeMensplek, en maakte starte met ons haar artistieke onderzoek over kunst en zorg.
‘Ik werk zelf in de ouderzorg als zorghulp. Eigenlijk is dat het ondersteunen van de zorg, waar zij zelf niet aan toekomen. Ik werk in een verzorgingstehuis waar mensen met en zonder dementie wonen. Als onderdeel van mijn werkzaamheden maak ik vaak praatjes met ze, en drinken we samen een kopje koffie.’
Lotte liep voor het eerst mee tijdens de try-out van de karavaan in het Blauwbörgje, Groningen. Een try-out die ietwat chaotisch was, maar even goed heel leerzaam. ‘Hierna ben ik begonnen met het ontwerpen voor de DeMensplek, en besloot daarbij te werken met vragenlijsten die ik door familie, medestudenten en docenten liet invullen. Iedereen vulde de vragenlijsten met de hand in en maakte daarbij een tekening van de plek waar diegene zou willen, mocht dementie wel om de hoek komen kijken. De tekst loopt door onder de afbeeldingen.
‘Na het verzamelen van de vragenlijsten en tekeningen bedacht ik me dat ik graag ook iets zou willen doen met een van de bewoners van het huis waar ik werk. Ik zie haar graag, en schuif vaak even aan voor een praatje.
Ik besluit om Dixie te vragen of ik haar mag interviewen, en dat mag. Dixie is 88 jaar en heeft zelf geen dementie. Ik ga met haar in gesprek over leven en wonen, met wellicht in de toekomst, dementie. Uiteindelijk duurde dit gesprek een halfuur, en leek het helemaal niet op een interview maar op een open gesprek. In de video zie je de connectie die we wederzijds hebben.’
Vanwege de privacy van Dixie delen we niet de hele video, maar wel een paar prachtige film-stills en een tekstfragment.
Dixie: Wat wilde je nou vragen over dementie?
Lotte: Wat zou u zeg maar doen als u dementie zou krijgen? Want u bent natuurlijk al 88, maar het kan altijd nog.
Dixie: Dat kan natuurlijk opeens nog maar aangezien ik dan dement ben, zou ik niet weten wat ik moet doen.
Lotte: En als u het wel zou weten dat u dement zou worden.
Dixie: Dat kun je niet van tevoren weten.
Lotte: Nee, dat weet ik. Maar als ik het zou weten. Want het zit in de familie, want uw moeder heeft het gehad en uw broer en het is soms wel erfelijk.
Dixie: Ja, dat is waar het gaat maar net om of je het krijgt ja of nee. Maar ik heb dus een heleboel broers en zusters en die hebben het allemaal helemaal niet gekregen. Lotte: Alleen een broer van u?
Dixie: Ja 1 broer. Ja, die was hartstikke dement, die is 86 geworden.
Lotte: Alsnog een mooie leeftijd.
Dixie: Jawel, het was een knappe kop. Hoe heet het wat ze hersenen betreft en daarom vonden wij het ook heel verschrikkelijk. Dat hij het wist dat hij dement werd.
Lotte: Want uw broer had dat het er wel weer was en er niet meer was.
Dixie: Ja, hij wist dat hij dement was, dus op zijn goede momenten wist hij dat hij dus een aanval van dementie zou krijgen en dat het ja, Dat is toch heel erg vervelend.
Lotte: En als u dementie zou krijgen, waar zou u dan willen wonen? Wat zou u zeg maar een leuke plek vinden om te wonen.
Dixie: Ik zou het liefste hier willen wonen gewoon bij Festina Lente. Ik weet dat ik het hier prettig heb gevonden toen ik dus nog normaal was. Ik kan me niet een andere plek voorstellen. Lotte: Dus u zou niet ergens anders willen wonen.
Dixie: Ik wil niet ergens anders wonen als ze mijn hier kunnen vasthouden, dus zodat ik dus niet een gevaar wordt voor een ander, dan wil ik vooral hier blijven. Weet je, Het is hier hartstikke goed, je wordt zo verwend. Je krijgt hier lekker eten. Een lekkere soep en een lekker nagerecht. Ik vind dat allemaal super.
